นี่เป็นความคิดและจินตนาการของเด็กคนนึงคือ อาศรี สำหรับวันนี้อาศรีจะพาทุกคนไปทำความรู้จักและความรู้สึกที่อยู่ในมุมความรู้สึกที่ลำบากนั่นคือเมื่อปิดตาแล้วต้องเดินทางหรือเคลื่อนไหวไปที่โน่นที่นี่จะรู้สึกอย่างไรวันนี้การเดินไปเวลาปิดตาจะต้องใช้มือคุมสัมผัสไปนู่นนี่นั่นทำให้ลำบากต่อการเคลื่อนไหวและไม่ค่อยมีความมั่นใจในการที่จะเคลื่อนไหวไปแต่ละจุดวันนี้ทำให้นึกถึงสภาพคนที่พิการทางสายตาว่าการดำเนินชีวิตในแต่ละวันลำบากแค่ไหนและพวกเขาต้องพยายามยังมากมายที่จะทำให้ตัวเอง ประสบความสำเร็จในการดำเนินชีวิตแต่ละวันเพราะฉะนั้นคนที่พิการทางสายตาจะต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการเพิ่มพูนประสบการณ์ของตัวเองโดยใช้การสัมผัส การสัมผัสโดยใช้มือก็เป็นวิธีที่จะช่วยให้สามารถทำอะไรได้ต่อไปได้

  ที่ๆผมจะไปตอนแรกผมอยู่ตรงกลางก็คือเสาร์และหลังจากนั้นผมก็เริ่มออกจากเสาแล้วก็ไปงานทิศตะวันตกผม ผมรับรู้ถึงความรู้สึกว่าน่าจะเป็นทิศทางตะวันตกเพราะว่าตอนแรกที่ผมเริ่มหมุนผมเริ่มเวียนหัวแต่ว่าผมยังจำทิศทางได้พอสมควรทางที่ผมจะไปน่าจะไปทางที่มีโซฟานั่งอยู่และก็เมื่อผมโดนไปถึงผมก็ใช้มือคลำๆดูและก็รู้ว่านี่เป็นโซฟาผมรู้ว่านี่เป็นทางทิศตะวันตกของเสาร์ที่ 4 ผมอยู่ตรงกลางและหลังจากนั้นผมคิดว่าผมจะไปต่อที่เสาเพราะว่าผมจะกลับไปที่จุดเดิมเสาร์จะเป็นจุดเริ่มต้นของการเดินทางไปณจุดต่างๆของผมรู้สึกว่ามันมืดเป็นหมดแล้วก็เวียนพอสมควรอ่าผมจะต้องใช้มือในการช่วยคลำดูและเท้าของผมจะต้องค่อยๆเดินถ้าเสร็จผมเดินเร็วเกินไปมันอาจจะทำให้ผมสะดุดมือที่กีดขวางตอนถัดมาผมพยายามเดินจากเสาไปทางทิศเหนือผมคิดว่าเป็นพิษงูเพราะว่าเพราะว่าตรงนั้นมีกล่องหรือลังใส่น้ำอยู่ตอนแรกผมจำได้ว่า

ทางทิศเหนือผมจำได้ว่ามีลังน้ำอยู่ตรงนั้นและใกล้ๆกับรางน้ำจะมีประตูที่เดินเข้าไปในห้องได้ตรงนั้นผมสัมผัสได้ว่ามีประตูอยู่ที่นั่นจริงๆและผมก็กลับไปที่เสาอีกครั้งหนึ่งเพราะว่าเสาร์เป็นจุดเริ่มต้นของการเดินทางไปแต่ละจุดของผมหลังจากนั้นผมจะเดินทางไปทางทิศตะวันออกซึ่งตอนที่ผมยังไม่ปิดตาทิศตะวันออกจะเป็นที่ที่มีช่วยชามแล้วก็ที่วางซิงค์น้ำ

ซิงค์น้ำสำหรับล้างจานและที่นั่นก็จะมีที่วางจานเมื่อล้างเสร็จแล้วก็จะมีน้ำเปียกอยู่ผมคิดว่าเมื่อไปตรงนั้นก็อาจจะโดนน้ำได้จึงไม่อยากไปเข้าใกล้และถ้าเกิดผมกระเถิบลงไปอีกทางด้านขวามือผมก็จะเจอห้องน้ำซึ่งประตูห้องน้ำเปิดอยู่ผมพยายามใช้มือยื่นไปก่อนเพื่อไม่ให้ชนกับสิ่งของเรานั้นและในที่สุดผมก็กลับมาที่เสาอีกรอบนึงและนี่เป็นประสบการณ์ที่ผมทำขึ้นมาโดยใช้อุปกรณ์ชนิดหนึ่ง

เราเรียกว่าสติ๊กเกอร์โฆษณาติดขวดน้ำอัดลมและเอานำมาปิดตาเมื่อปิดตาแล้วก็จะมองไม่เห็นนี่ก็เป็นอีกประสบการณ์หนึ่งมันทำให้ผมรู้ว่าเวลาคนตาบอดเขาจะเดินทางไปไหนมาไหนมันค่อนข้างจะลำบากมากเพราะว่ามองไม่เห็นต้องใช้

ไม้เท้าหรือว่ามือช่วยคำแนะนำทานไปก่อนถ้าไม่มีมือคลำดูแล้วอาจจะลำบากหน่อยเพราะลำพังไม้เท้าที่ใช้อยู่อาจจะไม่สัมผัสกับวัตถุนั้นอย่างรู้เรื่องแต่บางทีถ้ามีมือคลำดูก็จะทำให้รู้ว่าวัตถุนั้นคือวัตถุอะไร

อยากให้เพื่อนๆลองทำดูบ้างเพื่อจะได้เข้าใจความรู้สึกของคนที่พิการทางสายตาพวกเขาลำบากมากในการมองเห็นถ้าเกิดเราไม่ลองทำเราก็จะไม่รู้ว่าความรู้สึกของคนที่พิการทางสายตาเป็นอย่างไรวันนี้ผมมาแชร์ประสบการณ์ที่ในการติดตาของผมจะทำให้ทุกคนทราบว่าแต่นี่ก็เป็นหนึ่งประสบการณ์ที่เราจะสามารถทำความเข้าใจคนที่อยู่รอบข้างของเราที่เขามีขอบเขตจำกัดในการสัมผัสต่างๆไม่ว่าจะเป็นรู้ตาหรือตาจมูกลิ้นหรือผิวกายต่างๆก็จะทำให้เราเข้าใจคนที่อยู่รอบข้างเราได้มากขึ้นเมื่อเรามีลักษณะเป็นแบบเขาเราจะเข้าใจและเราจะได้เห็นใจคนที่พิการทางร่างกายต่างๆได้และพร้อมที่จะให้ความช่วยเหลือเขาเท่าที่เราสามารถที่จะช่วยเหลือเขาได้ปกติแล้วคนที่เป็นคนพิการก็ไม่ชอบให้ใครช่วยเหลืออยู่แล้วแต่ว่าถ้าวันใดหรือเมื่อใดที่เขาร้องขอความช่วยเหลือเราก็จะได้รู้และช่วยเขาด้วยความเต็มใจด้วยที่ไม่คิดมากเราจะเสียเวลาอันมีค่าของเราซึ่งการช่วยเหลือนั้นเป็นการช่วยเหลือซึ่งความบริสุทธิ์ใจเพราะว่าเรารู้และเข้าใจความรู้สึกของคนเรานั้นจากการทดลองหรือทดลองจากประสบการณ์ของเราเอง